تازه های سایت
پربحث ترین اخبار
پربازدید ترین اخبار
کد خبر: ۳۵۳۹۰
تعداد بازدید: ۲۷۰۰
تاریخ انتشار: ۰۹ خرداد ۱۳۹۷ - ۱۶:۰۶
کنشگر حوزه میراث ‌فرهنگی ‌دریایی با بیان فعالیت‌ های منسجم و برنامه ‌ریزی شده گروه باستان‌ شناسی ‌دریایی، گفت: به دنبال کشف روزافزون ذخایر فرهنگ ‌دریایی، امروزه مدیریت و حراست از میراث فرهنگی‌ دریایی تبدیل به چالشی نسبت بزرگ شده است.
به گزارش مارین نیوز، به واسطه وجود بیش از سه هزار کیلومتر خط ساحلی در شمال و جنوب کشور و افزون بر آن، وجود دریاچه ‌ها، رودخانه ‌ها و جزایر کوچک و بزرگ با حجم گسترده ‌ای از میراث ‌فرهنگی‌ به ‌جای مانده از بر هم کنش بشر با بدنه های آبی در ابعاد مختلف روبرو هستیم. در این ارتباط کنشگر حوزه میراث ‌فرهنگی ‌دریایی در گفتگو با خبرنگار این رسانه، مدیریت و حراست از میراث فرهنگی‌ دریایی امروزه را به دنبال کشف روزافزون ذخایر فرهنگ ‌دریایی چالشی نسبت بزرگ دانست. 
ماحصل گفتگو با رامین ‌ادیبی مدیر مسئول نشریه باستان شناسی منظر دریایی را در ادامه می خوانید. 

 
میراث فرهنگی‌ دریایی (زیرآب) چیست؟ 
طبق تعریف «کنوانسیون حفاظت از میراث فرهنگی زیر آب»که در سال 2001 در مقر یونسکو در پاریس به تصویب رسید، میراث‌ فرهنگی ‌دریایی ( زیرآب) و تمامی نشانه‌ های حضور بشری که دارای ماهیت فرهنگی، تاریخی یا باستان شناختی و نهفته در اعماق آب ‌ها باشند را در بر می ‌گیرد. در طی قرون متمادی هزارن کشتی، شهر (به طور یکپارچه) و حتی برخی مناظر به کام امواج فرو کشیده شده ‌اند. چنین محوطه ‌هایی میراث گران ‌بهایی را تشکل می‌ دهند که نیاز به حفاظت دارند. لازم به ذکر است، در سال 1387 کنوانسیون حفاظت از میراث فرهنگی زیرآب و ضمائم آن به تصویب مجلس شورای اسلامی رسید و بنده از این بابت شکرگزارم. 
 

در درجه اول چه افرادی با میراث‌ فرهنگی دریایی سرکار دارند؟
بر اساس منـشور اخلاقـی یونـسکو بـرای غواصی در محوطه های میراث فرهنگی زیر آب تنها باستان شناسانی که از طرف متولیان امر مورد تصدیق هستند، مجاز به جا به جا کردن یا پژوهش در خصوص مواد فرهنگی دریایی می ‌باشند؛ در درجه دوم افراد داوطلب با نظارت و راهنمایی باستان ‌شناسان ‌دریایی و تاییدیه از طرف متولیان امر مجاز هستند که در پروژه های باستان شناختی دریایی شرکت کنند. 

 
باستان‌ شناسی‌ دریایی چیست و باستان شناسان دریایی در کجا آموزش می بینند؟ 
باستان ‌شناسی‌ دریایی (Maritime Archaeology) در اساسی‌ ترین شکل خود به مطالعه مواد فرهنگی مربوط به بشر و تعاملاتش با دریاها می‌ پردازد. این رشته، مطالعاتی از قبیل کشتی ‌ها و مغروقه ‌ها، زیرساخت ‌های دریایی، بهره‌ برداری دریایی، هویت و مناظر دریایی و انواع دیگر میراث  ملموس و غیر ملموس و مرتبط با دریا را در بر می‌ گیرد. از جمله رشته ‌های منسوب به باستان‌ شناسی دریایی می ‌توان به «باستان شناسی‌ شناورها /nautical archaeology» که بر روی «شناورها / watercraft» و تمامی جنبه‌ های فنی و اجتماعی آن چه بر روی خشکی، چه در زیر آب یا در موزه متمرکز می ‌باشد همچنین «باستان ‌شناسی ‌زیر آب /underwater archaeology» که محوطه ‌های باستانی در زیرآب را بدون در نظر گرفتن ارتباطشان با دریا که علاوه بر کشتی ‌های مغروق شامل هواپیماهای مغروق، شهرهای مدفون در زیر آب، زیستگاه‌ های به زیرآب رفته و ... را نیز در بر می‌ گیرد. باستان ‌شناسان ‌دریایی معمولاً از مراکز دانشگاهی، موسسات دولتی و غیر دولتی یا مراکز وابسته به یونسکو آموزش ‌های لازم در این زمینه را می ‌بینند. 
 

آیا همه باستان‌ شناسان ‌دریایی باید غواص باشند؟ چناچه الزامی در یادگیری این مهارت نیست، لطفاً دلایل آن را ذکر کنید؟ 
خیر، بنده ترجیحاً به نقل از جرج فلچر باس (پدر باستان‌شناسی‌دریایی نوین) این موضوع را مطرح می‌ کنم؛ «حتی در باستان شناسی شناورها [nautical archaeology] که یکی از زیر شاخه ‌های باستان ‌شناسی‌ دریایی محسوب می ‌گردد تخصص ‌های مختلفی وجود دارد. همانگونه که هیئت باستان ‌شناسی بر روی خشکی از اعضای مختلفی مانند نشانه شناس، کارشناس خطوط باستانی، مورخ هنری، انسان‌شناس زیستی و ... تشکیل می‌ گردد در پژوهش‌ های باستان ‌شناسی شناورها هم متخصینی وجود دارند که به تفسیر فنی و عناصر یک کشتی و محموله و اموال شخصی موجود در آن می ‌پردازند. حتی باستان ‌شناسان دریایی غیر غواص می ‌توانند نقش مهمی را در یک تیم دریایی ایفا نمایند. برای نمونه زنده یاد جان ریچارد استفی [J. Richard Steffy] یکی از مشهورترین باستان ‌شناسان ‌دریایی غیر غواص است که مبادرت به بازسازی یا المثنی سازی کشتی‌ های باستانی و کهن نمود. 
شایان ذکر است، وی دارای مدرک مهندسی از دانشگاه میلواکی می‌ باشد که امروزه به یکی از پیشگامان رشته باستان ‌شناسی‌ شناورها و بنیانگذار موسسه باستان‌ شناسی دریانوردی ایالات متحده آمریکا [INA] مشهور است؛ همچنین اثر وی تحت عنوان [ساخت شناورهای چوبی و تفسیر کشتی های غرق شده/ Wooden Ship Building and the Interpretation of Shipwrecks] یکی از نامورترین کتاب ‌های است که امروزه راهنمایی بسیاری از باستان‌ شناسان دریایی برای تفسیر ساختار کشتی های باستانی می‌ باشد. تجلی همکاری های مشترک بین متخصصین از حوزه های مختلف را می ‌توانید در گزارش پژوهش ‌های موفق باستان شناختی دریایی مطالعه نمایید. همچنین در هیچ یک از دانشگاه ‌های مشهور جهان جهت ورود به رشته باستان شناسی ‌دریایی داشتن مدرک غواصی از شروط اولیه نیست. 
 

کدام یک از سازمان ‌ها  در ایران متولی میراث ‌فرهنگی‌ دریایی است؟
بر اساس قانون حفظ آثار ملی مصوب ۱۲/۸/۱۳۰۹ و اصلاحیه ‌های بعدی آن و نظام‌ نامه اجرایی قانون حفظ آثار ملی مصوب ۱۳۱۱ و با عنایت به جایگاه مطالعات باستان ‌شناسی در شناخت میراث فرهنگی و هویت ملی ایرانی کشور در مقیاس ملی و جهانی، در ‌ماده اول، کلیه آثار صنعتی و ابنیه و اماکنی که تا اختتام دوره سلسله زندیه در مملکت ایران احداث شده اعم از منقول و غیر منقول با رعایت ماده13 این قانون می‌ توان جزء آثار ملی ایران محسوب داشت و در تحت حفاظت و نظارت دولت می ‌باشد؛ بنابراین سازمان متولی این آثار در ایران؛ سازمان میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری و پژوهشگاه میراث فرهنگی و گردشگری می ‌باشد که کلیه مجوزهای لازم در این زمینه را صادر می‌ کنند.

 
در خصوص ساختار مدیریتی از میراث فرهنگی دریایی  بیشتر توضیح دهید؟
پژوهشگاه میراث فرهنگی و گردشگری وابسته به سازمان میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری است؛ این پژوهشگاه به منظور پاسخگویی به بخشی از نیازهای پژوهشی کشور در زمینه میراث فرهنگی و گردشگری تاسیس شده است و دارای 5 پژوهشکده و تعدادی گروه است؛ یکی از آن ‌ها پژوهشکده باستان ‌شناسی است که دارای چندین گروه است و گروه «باستان‌ شناسی زیر آب» از آن جمله و دارای چارت سازمانی است؛ در واقع پژوهشگاه میراث فرهنگی و گردشگری با کسب نظر اعضای گروه مذکور مجوزهای لازم جهت انجام بررسی، کاوش و سایر امور مربوط به پژوهش‌ های باستان‌ شناسی ‌دریایی را صادر می ‌کند که ذخایر ملموس و ناملموس فرهنگ دریایی از مهمترین منابعی است که گروه یاد شده در سطح کشور با آن سر کار دارند. 
 

در خصوص کارنامه این گروه بیشتر توضیح دهید: 
دکتر حسین توفیقیان به عنوان رئیس کنونی گروه باستان‌ شناسی ‌دریایی در کتاب خود تحت عنوان «باستان شناسی زیرآب در ایران و متن کنوانسیون حفاظت از آثار باستانی در زیرآب در یونسکو» در خصوص تاریخچه باستان شناسی دریایی در ایران می ‌نویسد: «نخستین گام‌ ها در باستان شناسی زیر آب ایران در سال 1372 با تشکیل گروه در پژوهشکده باستان شناسی سازمان میراث فرهنگی کشور برداشته شد، بدین منظور اعضاء پیشنهادی برای این گروه آموزش ‌های لازم برای غواصی را در سه مرحله در استخر، سد و آب ‌های آزاد در جزیره کیش گذارند و موفق به کسب مهارت غواصی تفریحی دو ستاره شدند. هم ‌زمان با آموزش‌ های غواصی اعضای گروه باستان‌ شناسی زیر آب، تجهیزات مورد نیاز آن ‌ها نیز از سازمان‌ های دولتی و غیر دولتی خریداری گردید. قبل از آغاز فعالیت‌ های میدانی یکسری از مطالعات اولیه شامل بررسی دقیق استعدادهای سواحل جنوبی کشور برای باستان‌ شناسی‌ دریایی توسط آقای مصطفی راستی‌ دوست انجام گرفت و نقشه‌ای در این مورد تهیه گردید. اما نخستین فعالیت‌ های منسجم و برنامه ‌ریزی شده این گروه در سال 1379 (18 سال قبل) و با بررسی ‌های زیرآبی در پیرامون کرانه‌ های بندر سیراف در استان بوشهر شکل گرفت. در همان سال بندر سیراف با هدف یافتن نشانه‌ هایی از بقایای واژگون شده بندر باستانی تا عمق 30 متری در زیر آب بررسی شد و در اعماق کم پراکندگی سفال ‌ها با خمیره قرمز رنگ در همه جا دیده می ‌شد». 

 
در سال 1380 بدنه و محموله یک کشتی باستانی در آب ‌های آمیرآباد لاهیجان بازیابی شد و هم اکنون بخشی از محموله آن در موزه مردم شناسی رشت قرار دارد اما از سرنوشت بدنه چوبی این کشتی خبری در دسترس نیست. پیرو آن در پائيز سال1382 بقاياي يك فروند كشتي چوبي از زير تل عظيمي از ماسه واقع در ساحل درياي کاسپی و درشمال روستاي زاغمرز در دشتي معتدل که در 17كيلومتري شمال شهرستان نكا قراردارد، پديدار شد و در سال 1383 كار مطالعات باستان شناسي این کشتی انجام گرفت اما به دلیل تغییر شرایط جوی در دریای کاسپی بدنه این کشتی نیز کاملاً از بین رفت.  

 
 
تصویر: بقایای کشتی زاغمرز در میانکاله، سورتیجی 2003 

در زمستان 1381 و 1383 پیرو گزارش ماهی‌ گیران محلی به سازمان میراث فرهنگی استان بوشهر مبنی بر کشف قطعات سفال از بستر دریا، گروه باستان‌ شناسی زیر آب پژوهشکده باستان‌ شناسی با هدف مطالعه و شناسایی این بقایای فرهنگی، طی دو فصل کاری و با مشارکت غواصان حرفه ‌ای از بخش خصوصی، اقدام به غواصی علمی در خلیج فارس نمود؛ در این عملیات جستجو در زیر آب، محوطه ‌ای با ابعاد یک کیلومتر مربع در بستر دریا و بوسیله پیمایش غواصان مورد بررسی و شناسایی باستان‌ شناسی قرار گرفت. خمره‌ های اژدری شکل، خمره ‌های کوچک و بزرگ ذخیره آب، جنگ افزارهایی مانند: کلاه خود، زره و آرنج ‌بند و پراکندگی قطعات سفال در بستر دریا شناسایی گردید؛ در میان یافته ‌های فرهنگی، تعداد اندکی خمره ‌های اژدری شکل و تعداد بیشتری قطعات شکسته این سفال به همراه یک لنگر سنگی ابتدایی در بستر دریا شناسایی، ثبت و ضبط گردید.
 
تصویر: توفیقیان، 2003

در سال 1385 نیز محموله‌ ای از یک کشتی باستانی در پیرامون کرانه ‌های سیراف کشف شد که حاوی تعدادی زیادی آمفورای اژدری شکل بود (خبرهای رسمی 40 عدد در عمق 70 متری). در آن زمان آقای مشائی رئیس سازمان میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری بوده اما ظاهراً پروژه بازیابی آمفوراهای به جهت فقدان بودجه و فناوری لازم متوقف می ‌شود؛ به عقیده ذوالفقار عرب زاده مدیر شرکت دریایی دریا کاو عدم بازیابی این آمفوراها را بر اساس فقدان همکاری سازمان میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری می ‌داند و متاسفانه امروزه هیچگونه اطلاعی از وجود این آمفورها در دسترس نیست. 
 
تصویر: موسسه دریاکاو 

در سال 1391 نیز یک هیات مشترک ایرانی- آمریکایی به طور مشترک بررسی‌ های باستان‌ شناختی دریایی در کرانه‌ های سیراف به عمل آوردند که حسین توفیقیان سرپرست ایرانی هیات و خانم سرنا خاکزاد سرپرست هیات باستان‌ شناسان آمریکایی بود که مقاله ‌ای از آن به انگلیسی نیز منتشتر شده».
در سال 1392 بقایایی از یک کشتی غرق شده در  فاصله پنج کیلومتری شرق شهر تالش در روستای  قروق در کنار دلتای شمالی رودخانه کرگانرود که پس از عبور از شهر تالش (هشتپر) به دریایی کاسپی می‌ ریزد کشف شد در همان سال پرونده ثبتی این کشتی آماده گردیده و به سازمان متولی تحویل داده شد اما پس از گذشت 5 سال هنوز اقدام قابل توجهی در راستانی حراست از این کشتی صورت نگرفته و بقایای این کشتی بر اثر عوامل طبیعی و انسانی همچنان در حال از بین رفتن است. 

 
در سال 1393 کشف قطعات سفال در آب ‌های بوشهر واقع در سواحل این شهرستان توسط بخش تحقیقاتی دانشگاه علوم پزشکی بوشهر و نیز به تور افتادن این قطعات در تور ماهیگیران محلی باعث شد تا پژوهشکده باستان شناسی اقدام به انجام بررسی های اولیه باستان‌ شناسی زیر آب در آن منطقه کند؛ بر همین اساس کاوش‌ های باستان‌ شناسی زیرآب از اول مرداد ماه 1395 در آب‌ های ساحلی شهرستان بوشهر آغاز شد که به مدت یک ‌ماه به طول انجامید و دانشگاه علوم پزشکی بوشهر با پژوهشکده باستان شناسی به منظور انجام کاوش های باستان شناسی زیرآب در آبهای بوشهر همکاری به عمل آورد که بر اساس خبرهای منتشر شده توسط مسئولین ذیربط پرونده ثبتی این محوطه در حال آماده سازی است اما مشخص نیست در چه مرحله‌ای قرار دارد.  
 
بازیابی مواد فرهنگی از زیرآب، خبرگزاری تسینم 

در آبان ماه سال 1394 بقایایی از یک شناور چوبی در روستای لله‌رود در شهرستان رودسر کشف گردید اما هنوز اقدام قابل توجهی در راستانی حراست از این کشتی صورت نگرفته و بقایای این کشتی بر اثر عوامل طبیعی و انسانی همچنان در حال تخریب است.  
 
تصویر: قسمتی از بقایای کشتی رودسر، خبرگزاری مهر 

اما اخیراً فصل تازه ‌ای در مطالعات باستان ‌شناسی ‌دریایی در ایران گشوده شد؛ پژوهکشده باستان ‌شناسی پژوهشگاه میراث فرهنگی و گردشگری با همکاری دفتر منطقه‌ ای یونسکو در تهران اقدام به برگزاری کارگاه آموزشی تحت عنوان «كارگاه آموزشي باستان‌ شناسی ‌دریایی با تاکید بر کنوانسیون ۲۰۰۱ یونسکو» نمود. در این کارگاه آموزشی اساتید تراز اول باستان شناسی دریایی از سه کشور انگلستان، ایالات متحده آمریکا و دانمارک حضور داشتند. مطالبی را پیرامون موضوعاتی همچون: «چیستی میراث فرهنگی دریایی و باستان‌شناسی‌دریایی، میراث فرهنگی دریایی در پیرامون ایران، روش ‌های بررسی و نظارت، حراست، حراست برجای از میراث فرهنگی‌دریایی، گزارش‌ دهی، ارزیابی معیار، کاوش در زیر آب، ارزیابی کار میدانی، طراحی پروژه، ارزیابی خطر و برنامه مدیریتی» را به صورت نظری به دانش پژوهان ارائه کردند؛ افزون بر آن، در این وهله پژوهش‌ هایی پیرامون بررسی باستان ‌شناسی در مَنظر دریایی استان گیلان صورت گرفت که هنوز گزارش آن منتشر نگردیده؛ امیدواریم که پیشرفت‌ های داخلی و بین‌ المللی همچنان ادامه داشته باشد.

ماجرای لنگرهای سنگی چیست؟ 
ترجیحاً در پاسخ به این سوال از اشخاص نام نمی ‌برم، اخیراً دو نفر مبادرت به نوشتن مقاله ‌ای برای ششمین همایش بین ‌المللی برای باستان ‌شناسی زیرآب (2016/ Ikuwa) در استرالیا نموده ‌اند تحت عنوان «یک گزارش از لنگرهای سنگی در کرانه‌ های شمالی خلیج فارس/ An account of stone anchors in the northern shoreline of the Persian gulf » از منظر بنده، شواهد و قرائن حاکی از آن است که این مقاله حاصل پژوهش ‌های میدانی است که سازمان میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری هیچگونه اطلاعی از آن در دست ندارند. بلافاصله پس از مطلع شدن از انتشار چنین مقاله‌ای در یک همایش بین‌ المللی نامه‌ای به جهت جلوگیری از انتشار این مقاله در مجموعه مقالات توسط کارشناسان ذیربط برای مسئولین همایش ارسال گردید که ظاهراً موثر بوده و اصل مقاله نیز هنوز توسط هیچ مرجعی منتشر نشده؛ اما اگر به انگلیسی و فارسی عنوان فوق الذکر را در گوگل جستجو کنید قطعاً اطلاعات مختصری از این آن خواهید یافت همچنین هنوز جای نگهداری این لنگرهای سنگی در حاله ‌ای از ابهام قرار دارد. 


پس از افشای انتشار این مقاله توسط بنده در دنیای مجازی یکی از نویسندگان مقاله برای بنده پیام هایی فرستاد که در آن ذکر شده بود که ما تصاویری از شما داریم که به عنوان باستان ‌شناس دریایی از مهارت غواصی چیزی نمی ‌دانی و اگر به این کار ادامه بدهی آن ‌ها را منتشر خواهیم نمود؛ گزارش پیام های فوق الذکر موجود است. اگرچه رزومه هر شخص بیان کننده قابلیت ها و صلاحیت های اوست، اما به عقیده بنده ندانستن مهارت غواصی جرم نیست اما استثمار میراث فرهنگی دریایی جرم است.

در خصوص جایگاه بندر، بندرگاه و لنگرگاه در پژوهش های باستان شناختی دریایی بیشتر توضیح دهید  
در هر صورت بنده پیش ‌تر هم در خصوص ارزش باستان ‌شناختی بنادر بیان کردم یک بندر یا بندرگاه یا لنگرگاه اساساً به محلی امن برای لنگر انداختن یک قایق یا کشتی اطاق می‌ گردد. نقاطی حیاتی برای برقراری ارتباط و تبادل میان فرهنگ ‌های مختلف که بین دریا و زمین قرار گرفته اند؛ امروزه بنادر در هر شکل و اندازه به دلایل مختلف توسط باستان شناسان و دیگر پژوهشگران مورد مطالعه قرار می‌ گیرند. برخی از پژوهشگران علاقه مندند تا با خوانش بقایای به جای مانده از بنادر باستانی، روایت تجارت و مبادلات در دنیای باستان را به ما بازگو کنند - دقیقاً در نقطه ای که خشکی به آب می پیوندد-.  برخی دیگر نیز این بنادر را به مثابه پیوندی از یک شبکه بزرگتر می‌ دانند که نقش به ‌سزایی میان سواحل، سرزمین ‌های پشت ساحل، مردم محلی و جوامع دور دست ایفا می ‌کرده و می ‌کنند. بقایای بنادر قدیمی به عنوان بخشی از چشم انداز یا مَنظر موضوع حیاتی به حساب می ‌آیند که می ‌توان از روی آن ها شکل بنادر گذشته را ترسیم نمود، علاوه بر آن، با خوانش نهشته‌ های قدیمی بازمانده، شاید بتوان به چگونگی تغییر آنها (بنادر) بر اساس فرآیند تغییر تراز سطح آب ها و دیگر مسائل زمین شناختی در طول تاریخ نیز پی برد. همواره بنادر نقش های متفاوتی در از دوران های قدیم تا کنون ایفا کرده اند که از آن جمله می توان به مراکز تجاری بین المللی بزرگ، بندر ماهیگیری و پایگاه نیروی دریایی اشاره نمود. بنادر باستانی از ارزش ها و معیارهای زیادی برخوردار هستند که از آن میان می توان به ارزش ها نمادین، تاریخی و تنوع قومیتی اشاره نمود. بعضی بنادر نیز نقش صادراتی داشته اند و از آن طریق محصولات منطقه ای به دیگر مناطق جهان صادر می شده که از آن جمله می توان به بقایای بندر اسکندریه در کشور مصر اشاره نمود. علاوه بر تجارت کالا، فرهنگ نیز به واسطه آنها صادر می گردیده. بنادر و بندرگاه ها به عنوان نقاط اتصال تنها به جهت مبادله کالا ساخته نشده اند بلکه عرضۀ عقاید و ایده ها نیز از این مکان ها صورت می گرفته و می گیرد. پژوهشگران به این نتیجه رسیده اند که از طریق بررسی های انجام شده بر روی بقایای بنادر باستانی می توان به فناوری های نوآورد یا به عبارت دیگر، پیشرفته ترین فناوری ها در برهه های زمان مختلف پی برد. علاوه بر اینکه، شماری از بقایای بنادر باستانی به عنوان نمادهای تاریخی یاد می کنند، برخی از آن ها در میان عجایب هفتگانه جهان باستان قرار می گیرند برای نمونه می توان به فانوس دریایی بندر باستانی اسکندریه مصر، اشاره نمود. با مطالعه بنادر می توان به دیدگاه غنی و متنوعی در خصوص گذشته دریای بشری، نظام مبادلات، شناورهای تجاری و فناوری پی برد. در واقع، بقایای بنادر قدیمی به مثابه روزنه ای پیش روی باستان شناسان است که منجر به خوانشی دقیق تر از گذشته دریایی ما می گردد.
البته جهت جلوگیری از تخریب بنادر باستانی می ‌توان شبکه ‌ای از متخصصین بومی و غیر بومی را ایجاد نمود تا با هم ‌افزایی یکدیگر و پشتبانی سازمان ‌های متولی از تخریب بنادر باستانی جلوگیری به عمل آورد؛ البته در حال حاضر نیز بنده بر روی نظریه شبکه‌ ای از متخصصان بومی و غیر بومی که با نظریه منظر فرهنگ دریایی ترکیب می ‌شود متمرکز هستم امیدوارم مورد قبول مسئولین امر واقع گردد. 

چرا کارگاه دیجیتالی کردن میراث فرهنگی دریایی در گیلان برگزار نشد؟
همانگونه که مستحضر هستید امروزه دیجیتالی نمودن میراث ‌فرهنگی یکی از موثرترین روش‌ ها در سطح جهان به جهت حفاظت و ثبت معرفی می ‌شود زیرا روشی است که از آن طریق می ‌توان در بودجه و زمان صرفه ‌جویی به عمل ‌آورد، بر همین اساس قرار شد تا سازمان میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری استان گیلان، دانشگاه گیلان با همکاری نشریه الکترونیک باستان ‌شناسی منظر دریایی یکی از خبره‌ ترین کارشناسان خارجی را دعوت نموده و طی شش روز به علاقه ‌مندان این مهارت آموزش داده شود که جزئیات آن در تارنمای نشریه الکترونیک باستان‌ شناسی منظر دریایی قابل مشاهده است؛ اما بر اساس ارزیابی ‌های صورت گرفته توسط مدیریت محترم گروه باستان شناسی زیر آب پژوهشگاه میراث فرهنگی ساختار این کارگاه آموزشی غیر قانونی تلقی گردید و ما نیز برگزاری آن را به زمانی دیگر موکول نمودیم.   


ارسال نظر
نام:
ایمیل:
* نظر: