به گزارش مارین نیوز، دکتر مجید سهراب پور طی سخنانی نهادهای فعال در پروژههای فراساحلی را به سه دسته نهادهای بالادستی، کارفرمایان مستقیم و پیمانکاران تقسیم و شرایط و مشکلات هر بخش را تبیین کرد.
وی با بیان اینکه «نهادهای بالادستی مرتبط با صنایع فرساحل شامل معاونت مدیریت و برنامهریزی تلفیقی وزارت نفت و سازمان (سابق) مدیریت و برنامهریزی هستند»، به طرح چند پرسش درباره عملکرد این ارگانها پرداخت و گفت: اولا، آیا این سیستمهای مدیریتی و برنامهریزی صنعت فراساحل بهروز هستند؟ ثانیا، آیا از مشکلات کارفرمایان مستقیم و پیمانکاران از جمله تحریم، مسایل بانکی، نبود بودجه و... خبر دارند؟
سهراب پور افزود: ثالثا، آیا سیستمهای برنامهریزی ئاقعا برنامه کلان و زمان بندیشدهای دارند و تناقضهای میان اهداف و عملیات را درآوردهاند؟ رابعا، آیا این سیستمها تعامل مستقیمی با سایر سیستمهای پیمانکاری و کارفرمایی دارند؟
وی که در سمینار بررسی سیاستهای دولت در صنایع فراساحل سخن میگفت؛ با اشاره به غیبت مسؤولان دولتی در این سمینار پرسید: آیا در این سمینار کسی از این نهادها حضور دارد و آیا از مجموعه عملکردهای دو سیستم زیردستی خود (کارفرمایان مستقیم و پیمانکاران) فیدبک و بازخوردی میگیرند؟
وی گفت: درست است که شرایط خاص کشور به دلیل تحریمها بر تصمیم گیری اثر میگذارد؛ اما آیا عوامل دیگری وجود ندارند که بشود از آنها در تصمیم گیری کمک گرفت و در نهایت تصمیمهای درستی اتخاذ کرد؟
این کارشناس ارشد شرکت فناوری سامانههای دریایی درباره وضعیت کارفرمایان مستقیم نیز گفت: کارفرمایان مستقیم همچون نفت فلات قاره و نفت و گاز پارس معمولا یک سیستم ستادی و یک سیستم عملیاتی و میدانی دارند؛ در حالیکه یکی از مشکلات اصلی صنعت فراساحل اختلاف بین سیستمهای ستادی و عملیاتی در شرکتهای کارفرماست.
به گفته وی، سیستمهای عملیات دریایی شرکتهای کارفرمای معمولا دل خونی از سیستمهای ستادی این شرکتها دارند و برنامههای آنها را غلط و غیرعملی میدانند.
سهراب پور افزود: در برخی موارد تیمهای عملیات دریایی شرکتهای کارفرمایی چنان با اجرای یک پروژه مخالفت میکنند که مشخص است در مورد پروژهای که مراحل زیادی را طی کرده و به مرحله مناقصه رسیده؛ هیچ همفکری با تیم عملیات دریایی نشده است.
وی ادامه داد: گاهی کارفرمایان مستقیم چنان بند به بند مطابق آیین نامه عمل میکنند که هیچ شرکتی موفق نمیشود مناقصه را بگیرد و گاهی هم بدون هیچ دلیل مشخصی مناقصه را فسخ کرده و با ترک تشریفات آن را به شرکتها و ارگانهای خاص میسپارند.
وی اظهار داشت: 98 درصد مشکلات این مناقصهها به خاطر تخمینهای اشتباهی است که زده میشود و قیمت کفی که ارائه میشود که محال است این پروژه با آن قیمت به انجام برسد و جالب است که در نهایت شرکتی در این مناقصه برنده میشود که 30 درصد پایینتر از قیمت کف داده است و به این شکل سرانجام این مناقصه کاملا مشخص است.
سهراب پور گفت: این روند باعث شده برخی پروژهها به دلیل نبود اطمینان به پیمانکار داخلی به صورت مادام العمر در اختیار پیمانکار خارجی قرار بگیرد.
وی کم تجربگی مدیران پروژه را یکی دیگر از مشکلات شرکتهای کارفرمایی دانست و تصریح کرد: در همه جای دنیا، نیروها کار خود را از سیستمهای پیمانکاری آغاز میکنند و پس از سالها فعایت و تجربهاندوزی، بعنوان مدیر پروژه جذب شرکتهای کارفرمایی میشوند؛ اما در حال حاضر، شاهد افراد کمتجربه در جایگاه مدیران پروژههای مهم دریایی هستیم.
این کارشناس باسابقه صنعت فراساحل کشور در مورد وضعیت پیمانکاران عمده این صنعت نیز با بیان اینکه «این پیمانکاران معدود و برای همه فعالان دریایی و صنعت نفت و گاز کشور شناختهشدهاند»، تصریح کرد: امروزه پیمانکاران داخلی صدمات جدی خوردهاند و زیرساختهای آنها متلاشی شده است.
سهراب پور تصریح کرد پیمانکاران امروز، پیمانکاران پنج سال پیش نیستند و باید نسبت به بازسازی آنها اقدام کرد و متناسب با این بازسازی برای آنها پروژه تعریف کرد.
وی از دست دادن مدیران متخصص را بحران دیگر شرکتهای پیمانکاری صنعت فراساحل دانست و گفت: اگر نتوانیم در کشور کشتی بسازیم، بالاخره با خرید آن از خارج میتوانیم نیاز خود را برطرف کنیم؛ اما وقتی مدیر پروژه یا کارگاه نداشته باشیم و همه از این صنعت خارج شده باشند؛ چگونه میتوان پروژهها را مدیریت و اجرا کرد؟
عضو سابق هیأت علمی دانشگاه صنعتی شریف ادامه داد: ما در سالهای 75 و 76 که کارهای دریایی تازه در کشور شروع شده بود، پروژهها را به سختی انجام میدادیم؛ اما اولا به هر حال کار انجام میشد و ثانیا، حوادث عجیب و بیسابقهای مثل غرق کشتی فراساحلی DP و جکتهای دریایی اتفاق نمیافتاد.
وی در پایان تأکید کرد: اگر بخواهیم برای صنایع فراساحل خود برنامهریزی کنیم؛ باید این سیستمها را بازنگری و بازسازی کنیم تا بعدا بتوان از آنها انتظار انجام کار داشت.
بنظر می رسد اظهارنظر آقای دکتر سهراب پور کاملا" منطقی دلسوزانه و کارشناسانه می باشد زیرا سی سال است که از جزایر نفتی تا بنادر در ماهیگیری مانند دیر و حدود 20 سال اخیر در بندرعباس با بندر و دریا نه تنها کار بلکه زندگی می کنیم. از کوچکترین پیشرفت در این زمینه خوشنود و از دریای نابسامانی غمگین و دلتنگ و افسرده اما امیدوار به آینده و اعتقاد به اینکه دلیران و متفکرانی همانند دکتر سهراب پور هستند که مراقب و راهنمای صنعت عظیم دریائی کشور هستند. دشمن همیشه با تانک و هواپیما حمله نمی کند.وقتی زیر ساخت های عظیم کشور که بعضا" عمری بیش از سی سال دارند (مانند صدرا و تایدواتر) به دلایل بیهوده در ورطه سقوط قرار میگیرند تراژدی غم انگیز ایوان مدائن برایم مجسم میگردد.بنده فقط یک مطلب در تائید فرمایشات آقای دکتر سهراب پور اضافه می کنم که البته همه اهل دریا می دانند امّا برای آن دسته از کاربران تصمیم گیر که بقول آقای دکتر کم تجربه هستند عرض می کنم و آن اینکه در بلاد کفر و استکبار و استعمارگر و ...... برخی از مشاغل در کشوری مانند انگلستان موروثی می باشد. آری عزیزان آنها فهمیده اند که صنعت دریانوردی نه با شعار بلکه با تصمیم برگرفته از شعور با این روش در مملکتشان پابرجا می ماند. اما ما هزاران متخصص صدرا را فدای یک مدیر عامل می کنیم و در نتیجه کاخ صدرا و قصر تایدواتر که چشم دشمنان مملکت را کور کرده بود خودمان نابود می کنیم. اگر من در مقامی بودم که تصمیم می گرفتم پس از اینکه تایدواتر در لیست تحریم قرار می گرفت یک تمبر به همین مناسبت و یک همایش بزرگ و قدردانی از کسانی که چنین شرکتی ساختند و یک مدال افتخار هم به سینه همه تایدواتری ها نصب میکردم. و یک سوال هم که جوابی برای آن نیافتم این است که مگر نه اینکه امریکا با تحریم تایدواتر میخواست این شرکت را نابود کند؟ اگر جواب آری است،لابد امریکا فهمیده است که تایدواتر در خاموش نمودن و حفاظت از سکوهای نوروز و فروزان و سلمان نقش داشته است.لابد میداند که در پشتیبانی از فاو حضور داشته است.لابد میداند که پرسنل کشتی های تایدواتر در دفرای کشتی نشستند و هر لحظه منتظر موشک بودند امّا آب و سوخت و آذوقه را به سکوهای نفتی میرساندند. امّا برادران هموطنی که نظر دارند از تایدواتر نباید نامی باشد از امریکا تندتر نرفتند؟بنظر شما چه کسی بیشتر از امریکا دوست دارد مملکت ایران و شرکتی مانند تایدواتر و صدرا نابود شود؟ 
