سازندگان قایق‌های ذوالفقار مورد بی‌مهری واقع شده‌اند

این روزها، صنایع دریایی کشور، به خصوص کشتی‌سازها از شرایط مناسبی برخوردار نیستند و رکود کمرشکنی را تجربه می‌کنند. شرکت «شناورسازی شمال» هم که در طول 8 سال جنگ تحمیلی، تمامی ‌شناورها و قایق‌های موردنیاز نیروی دریایی را تامین می‌کرده و مورد تشویق و تحسین مسئولان دولتی بوده نیز امروز از این قاعده مستثنی نیست.

به گزارش مارین نیوز، این شرکت در سال 1370، فعالیت خود را با 70 کارگر استارت می‌زند، امروز تنها با در اختیار داشتن 2 کارگر، برای بقا دست و پا می‌زند. در این زمینه روزنامه دنیای خودرو با محمود همراه، مدیر عامل این شرکت به گفت‌و‌گو نشسته ‌است.

در سال 1370، شرکت «شناورسازی شمال» را افتتاح کردیم و در ابتدا به طراحی شناورهای صید کیلکا مشغول شدیم و قرار بود سالانه 40 فروند از این نوع شناور تولید کنیم. سپس، مسئولان میزان تولید ما را به 10 فروند کاهش دادند، زیرا قرار بود روی قالب‌های اتومبیل کار کنیم، اما مدیرکل پیشین صنایع سنگین گفت می‌خواهند این نوع شناورها را از خارج وارد کنند که هر کدام هزینه‌ای بالغ بر 500 میلیون تومان دارد. این در حالی بود که همین نوع شناور را به صورت نقدی و اقساط با قیمت تنها 30 میلیون تومان به دست مشتری می‌رساندیم.

در سال 78، نرخ شناورهای تولیدی ما به 100 میلیون تومان رسید که بخشی از اینها را به صورت چک فروختیم. در مرحله بعد، توافق کشورهای ساحلی برای توقف صيد این نوع ماهی‌ هم مطرح و همین مساله موجب شد مشتریان ما توانایی پرداخت هزینه شناورهای خود را از دست دهند.

با به وقوع پیوستن چنین اتفاقاتی، مسئولان ما را به کمیته بحران استان فرا خواندند و از ما طرح جدیدی درخواست کردند تا با پرداخت تسهیلات مالی، مجددا کار خود را آغاز کنیم. ما هم طراحی و مونتاژ موتورهای دریایی را پیشنهاد دادیم که در پی آن، برای دریافت تسهیلات ما را به بانک ملت معرفی کردند.

متاسفانه، در همان زمان چون بانک ملت در حال ادغام و تبدیل به بخش خصوصی بود. با تغییر مدیرعامل، به بهانه‌های مختلف از پرداخت این تسهیلات به ما خودداری کردند، این در حالی بود که پرداخت این تسهیلات مصوب شده بود و ملزم به ارائه آن بودند. سند ما حاضر بود و در دفترخانه هم ثبت شده بود و هزینه کارشناسی آن را پرداخت کرده بودیم که اتفاقا تمامی این مراحل هم از طریق خود بانک انجام شد ، اما در هر صورت، رئیس جدید بانک با پرداخت این وام موافقت نکرد و خیلی راحت هم موضع خود را به ما اعلام کرد.

در سال 86، برف شدیدی بارید که یکی از کارخانه‌های ما را از کار انداخت و از سوی دولت نیز هیچ کمکی به ما نشد. در سال 92 هم برف سنگین دیگری بارید و دومین کارخانه ما هم از کار افتاد و باز هم هیچ کمکی نه از سوی دولت و نه از هیچ ارگان دیگری به ما نشد. با این شرایط، مجبور شدیم 70 کارگر خود را به تدریج تعدیل کنیم. بارها از سوی مطبوعات به ما مراجعه و از وضعیت ما گزارش تهیه کردند، به هر نهاد و اداره‌ای که عقلمان می‌رسید نامه دادیم اما حتی یک نفر هم نیامد در کارخانه را بزند تا مشکلات ما را از نزدیک ببیند!

خوشبختانه فرماندار استان که از گذشته با کارخانه ما و پتانسیل‌های آن آشنا بود و می‌دانست در زمان جنگ قایق‌های جبهه را تامین می‌کردیم، سری به ما زد و پیگیری‌هایی کرد و ما را به استان ارجاع داد. استانداری هم با‌توجه به ورشکستگی شرکت و ضرردهی ثبت شده آن در دفاتر حسابداری، مصوب کرد باید نام شرکت را عوض کنیم تا به ما تسهیلات پرداخت کنند که البته خود این موضوع سنگ بزرگی پیش روی ماست.

تغییر نام شرکت به این معنی است که باید 25 سال سابقه را فراموش کنیم و کنار بگذاریم. اگر نام شرکت را تغییر دهیم مثل این است که همین امروز آغاز به کار کرده‌ایم. این در حالی است که شرکت‌های خارجی، همکاران، سازمان بنادر و ... من را با نام این شرکت می‌شناسند و اگر نام جدیدی را انتخاب کنم، با مشکلات بسیاری روبه‌رو خواهم شد. در هر صورت، فعلا سرگردان مانده‌ایم تا ببینیم در آینده چه اتفاقی می‌افتد.

متاسفانه دوستان به این که تنکابن تا ساری منطقه توریستی محسوب می‌شود، توجهی نمی‌کنند. این منطقه نیازمند چند اسکله است تا بتوان چند فروند شناور مسافری در آنها قرار داد. در این صورت، هم ما مشغول به کار می‌شویم و هم مردم از شناورهای استاندارد بهره‌مند می‌شوند. در حال حاضر، با به کارگیری قایق‌های کوچک با جان مردم بازی می‌شود و واقعا تن ما می‌لرزد. این موضوع را بارها به مسئولان متذکر شده‌ام، اما متاسفانه توجهی نمی‌کنند.

امروز همه می‌گویند بخش خصوصی باید دست به کار شود. اما چرا بخش خصوصی باید برای یک اسکله 20 میلیارد تومان هزینه کند و بعد هم مدام برای فعالیت آن مزاحمت ایجاد کنند، جلوی کارش را بگیرند؟ این اسکله‌ها باید توسط دولت ایجاد شود تا نظارت‌ها هم توسط خودش انجام گیرد. اگر ساخت چنین پروژه‌هایی آغاز شود، تقریبا 500 نفر به طور مستقیم و حدود یک‌‌میلیون نفر به طور غیرمستقیم اشتغال می‌یابند. از سوی دیگر، درآمد بزرگی برای آن شهر محسوب خواهد شد.

ما امروز دانش ساخت شناورهای 500 یا 100 نفره را داریم، اما با نگاهی اجمالی، با این سوال مواجه می‌شویم که این شناورها را در کجای دریا می‌خواهیم نگهداری کنیم؟ اگر لنگر بیندازیم، با یک موج، شناور به سمت ساحل هدایت و خرد می‌شود. این شناورها باید در محل‌های موج‌شکن و در جایی که آب کمتر تکان می‌خورد نگهداری شوند. در تمام دنیا، در چنین دریاهایی در هر 20 کیلومتر، یک بندرگاه وجود دارد. ما نمی‌گوییم بیایید اسکله 20 میلیارد تومانی، 5 میلیاردی یا 500 میلیونی بسازید! شرایطی فراهم کنید تا مردم بتوانند قایقشان را در آنجا قرار دهند. اگر این کارها باشد، صنعت دریا راه می‌افتد.

یک سری دیگر هم در حال فعالیت بدون مجوز هستند. همین افراد کار ما را خراب می‌کنند و محصول غیراستاندارد می‌سازند. اینها باید به سمت دریافت مجوز و کسب استانداردها راهنمایی شوند و کار کنند، ما هیچ مشکلی با کار کردن آنها نداریم و قصدمان این نیست نان کسی بریده شود. اینها مشکلاتی هستند که به ترمز کار ما تبدیل شده‌اند، چرا؟ زیرا عوارض نمی‌دهند، استانداردها را رعایت نمی‌کنند، گواهینامه ندارند، نیروهایشان بدون گواهینامه کار می‌کنند و تمام این موارد موجب کاهش هزینه‌های این شرکت‌ها می‌شود و این گونه است که قیمت قایق آنها نصف قایق ما تمام می‌شود.

در حال حاضر، مالیات بر ارزش افزوده 10 درصد است که ما پرداخت می‌کنیم و آن‌ها نه، اگر هم پرداخت نکنیم، در کارخانه را پلمپ می‌کنند. ما بیمه می‌دهیم و آنها از پرداخت چنین هزینه‌هایی معافند. همین موضوعات موجبات رکود کار ما را فراهم کرده است، نه تنها برای ما، بلکه برای همکاران و امثال ما.

اولین گروهی بودیم که در زمان جنگ، قایق ذوالفقار را تولید کردیم و آن را در اختیار سپاه قرار دادیم که با آن قایق توانستند حملات بسیار خوبی انجام دهند. در آن زمان، مسئولان کشور و مدیران به کارخانه ما آمدند و ما را تشویق و تحسین کردند. اما متاسفانه امروز، هیچ‌کدام از آنها ما را نمی‌شناسند. جالب اینجاست، یکی از مدیرانی که آن زمان ما را تشویق می‌کرد، چندی پیش به شهر ما آمد و وقتی به وی مراجعه و خود را معرفی کردم، مرا به یاد نیاورد!

متاسفانه شناورسازی شمال امروز با 2 کارگر مشغول به کار است.

عملا بله، در حال حاضر به تعمیرات در حجم بسیار ناچیز مشغولیم تا حداقل چراغ کارخانه روشن بماند و ببینیم می‌توانیم مجددا کارخانه را به روزهای خوب گذشته برگردانیم یا خیر.

با برگشت خوردن چک‌های مشتریانمان، تعدیل نیروها را به تدریج از سال 77 آغاز کردیم. جناب استاندار قول دادشرایطی فراهم کند تا با 50 کارگر مجددا فعالیت کارخانه را آغاز کنیم. البته این آغاز کار مجدد در گرو پرداخت تسهیلات است.

معمولا باید بودجه‌ای در اختیار فرماندار شهر قرار گیرد، زیرا این فرماندار است که وضعیت کارخانه‌ها را بررسی و پرداخت تسهیلات را تصویب می‌کند. متاسفانه در حال‌حاضر، استانداری یک دستور می‌دهد، صنایع دستور دیگری می‌دهد و ... . تمام این سازمان‌ها  باید با هم‌فکری یکدیگر تصمیمی واحد بگیرند، کارهای ما را همان جا انجام دهند و تسهیلات را هم خودشان پرداخت کنند و ما را به بانک و دیگر سازمان‌ها محول نکنند.

در حال حاضر، پول را دست بانک می‌دهند. بانک هم به ما جواب درستی نمی‌دهد و با آن پول کار می‌کند و به بهانه‌های مختلف از جمله کسری مدارک، ما را سر می‌دواند تا چند روز بیشتر این پول را در اختیار داشته باشد. این روند آن قدر ادامه پیدا می‌کند و وقتی به خود می‌آیید، می‌بینید 6 ماه گذشته و پول‌تان هنوز دست بانک است!

برای تکمیل یک اتوبوس دریایی به 2 میلیارد و برای بازسازی کارخانه و به‌روزرسانی تولید به 4 میلیارد تومان نیاز داریم تا بتوانیم هم تولید داشته باشیم و هم جذب نیرو کنیم.

طبق مذاکراتی که با استانداری هم داشته‌ایم، اشتغال حداقل 50 نفر را به محض اصلاح و بازسازی کارخانه، تضمین می‌کنیم.