تو که چراغ نبینی به چراغ چه بینی؟

قاسم گل‏نژاد: پرسش جناب آقای هدایت‏الله خادمی در خصوص سؤال از مدعیان ساخت داخل شدن دکل‏های حفاری، که «نشانی کارخانه ساخت دکل در ایران کجاست؟»؛ همچو پرسش نابینایی است که شبی در وحل افتاده بود و می‏گفت: «آخر یکی از مسلمانان، چراغی فرا راه من دارید؟» ظریفی بشنید و گفت: «تو که چراغ نبینی به چراغ چه بینی؟»

حال برادر من، اولا یکی نیست از شما و سایر دست‏اندرکاران مسؤول سؤال نماید چرا 29 سال دست روی دست گذاشته‏اید و امروز متوجه شده‏اید که 36 دکل دریایی نیاز دارید؟ طی 29 سال گذشته که تحریم‏ها این چنین جدی نبوده است.

ثانیا آیا دکل‏های حفاری ایران خزر و ایران البرز و سایر پروژه‏های بزرگ صنایع نفت و گاز در این مملکت ساخته نشده است؟ چرا تا وقتی از مدیریت ساخت چنین پروژه‏هایی در کشور صحبت می‏شود، سریعا مطرح می‏نمائید دستگاه حفاری از قسمت‏های متعددی تشکیل شده است، قسمت‏های فنی آن در تمام دستگاه‏های فعال در ایران همگی خارجی است یا آمریکایی یا نروژی است و همین را بهانه می‏نمائید تا به واردات آماده دکل از خارج بدون سر و صدا ادامه دهید.

همیشه رسیدن به مقاصد بزرگ با برداشتن اولین قدم و گام‏های کوچک شروع می‏شود. آیا به ثمر رسیدن پروژه ساخت سکوی حفاری ایران خزر در دهه 70 غیر از این بود که با اشتغال قریب به 1000 نفر نیروی متخصص داخلی اعم از مهندس و کارگر در دیسیپلین‏های مختلف این پروژه انجام شد که بطور اجمال به آن اشاره می‏شود.

1- انجام بخش اعظمی از مهندسی تفضیلی و کارگاهی توسط نیروهای داخلی
2- ساخت 2400 تن سازه اصلی بدنه از فولاد high tensile
3- ساخت 1850 تن پایه‏های سکوی که از نظر دقت ساخت و کیفیت و دقت جوشکاری می‏توان گفت که حساس‏ترین قسمت سکوهای جک آپ است و کاری که در ایران توسط کارگرهای ایرانی انجام شد، ناظرین خارجی حاضر در پروژه، مورد تائید کارفرما را به تحسین واداشت.
4- انجام 15 کیلومتر لوله کشی با اجرای 30 سیستم مختلف اعم از سیستم‏های کم فشار تا فشارهای بسیار بالا.
5- انجام بالغ بر 70 کیلومتر کابل کشی جهت تکمیل و راه اندازی سیستم‏های برقی.
6- نصب 2500 تن انواع تجهیزات و ماشین آلات.
7- ساخت دکل مخصوص حفاری به طور کامل در ایران توسط شرکت ماشین سازی لرستان
8- سایر موارد که جهت جلوگیری از اطاله کلام از ذکر آنها خودداری می‏شود.

و کسب تجربیاتی غیرقابل انکار توسط نیروهای شاغل در کار چه در بعد مدیریتی و مهندسی و چه در بعد حرفه‏ای در دیسیپلین‏های مختلف.

با عنایت به موارد فوق‏الذکر به جرأت می‏توان گفت که اگر سفارش فوق در آن زمان تکرار گردیده بود، قطعا ساخت سکوی دوم به مراتب ارزان‏تر و در زمان کمتری ساخته می‏شد و چنانچه این روند ادامه می‏یافت؛ می‏توانستیم امروز شاهد ساخت قطعات مهم و کلیدی دکل توسط دیگر صنعتگران داخلی باشیم.

کمپانی‏های چینی و هندی 25 سال پیش در کجای صنعت Offshore قرار داشتند؟ بروید بررسی کنید، آن موقع که سکوی ایران خزر در ایران ساخته شد آنها در آن موقع به هیچ وجه در این صنعت حتی ورود نکرده بودند. اما مسؤولین و دست‏اندرکاران ما با سیاست‏های اشتباه و تقدیم بازارهای خود به آنها نه  تنها آنها را دکل‏ساز و کشتی‏ساز کرده‏اند، بلکه با صرفه اقتصادی که از این سفارش‏ها نصیب آنها شده است امروزه ساخت و تأمین تجهیزات خاص را نیز انجام می‏دهند.

آری برادر عزیز! قرار نیست هر کسی در مسند مسؤولیتی نشست برای توجیه فعالیت‏های ضد منافع ملی، آدرس غلط بدهد و حرف‏های کلیشه‏ای را که دیگر کسی باور ندارد، تکرار نماید. مصاحبه جنابعالی ما را یاد مجلس وعظ می‏اندازد که به قول سعدی: وعظ چو کلبه بزاز است، آنجا تا نقدی ندهی بضاعتی نستانی و اینجا تا ارادتی نیاری سعادتی نبری.

گفت عالم بگوش جان بشنو
ورنماند به گفتنش کــــردار

باطلست آنچه مدعی گــوید
خفته را خفته کی کند بیدار