رأی‌گیری سرنوشت‌ساز اکتبر ۲۰۲۵ در سازمان بین‌المللی دریانوردی (IMO) می‌تواند آغاز حذف تدریجی LNG فسیلی از کشتیرانی جهانی باشد؛ روندی که منافع آمریکا، قطر و عربستان را تهدید می‌کند، اما برای ایران به‌دلیل نبود سرمایه‌گذاری در ال‌ان‌جی و ظرفیت ورود به تولید سوخت‌های پاکی چون آمونیاک و متانول، فرصتی راهبردی می‌آفریند. تدوین برنامه مستقل کربن‌زدایی می‌تواند جایگاه ایران را در بازار آینده سوخت‌های دریایی ارتقا دهد.

دبیر انجمن مهندسی دریایی ایران از ورود رسمی وزارت نفت به حوزه کربن‌زدایی در حمل‌ونقل دریایی خبر داد و گفت: نخستین نشست تخصصی با حضور معاون وزیر نفت و مدیران ارشد، آغازگر تدوین «برنامه ملی کربن‌زدایی دریایی» و تعریف پروژه‌های فناورانه برای گذار ناوگان و زیرساخت‌های بندری کشور به سوخت‌ها و فناوری‌های پاک، منطبق بر الزامات سازمان بین‌المللی دریانوردی (IMO) و اسناد بالادستی خواهد بود.

در سال 2024، صنعت دریایی جهان شاهد جهشی بی‌سابقه در سفارش ساخت کشتی‌ها و رشد چشمگیر استفاده از سوخت‌های جایگزین بود. با ثبت بیشترین سفارش ساخت کشتی از سال 2007 و سهم 50 درصدی سوخت‌های سبز، ایران نیز می‌تواند با الگوبرداری از این تحولات، جایگاه خود را در حمل‌ونقل دریایی پایدار تقویت کند.

تلاش بی‌وقفه صنعت دریایی برای دستیابی به انتشار کربن صفر درصد ادامه دارد. تنها چند روز به ۵ سالگی اجرای قانون کاهش سولفور ۲۰۲۰ باقی است. در این مدت فعالیت‌های زیادی از سوی صاحبان بخش‌های مختلف حمل‌ونقل و صنایعی که به نحوی در خد‌مت این قانون قرار دارند، از مرحله ابتدایی تا مرحله عمل انجام شده است. اینک پس از گذشت چهار سال از اجرای این قانون جهانی تنها بحث سوخت جایگزین ذهن دست‌اندرکاران و صاحبان حمل‌ونقل دریایی را به خود مشغول نکرده بلکه نوع موتور انتخابی هم در اجرای هرچه بهتر این قانون نقش بازی می‌کند. سؤال اساسی که در این زمینه همچنان بدون پاسخ باقی مانده این است که در صنعت دریایی کدام سوخت مناسب‌تر است؟

پژوهشگران آمریکایی در بررسی جدید خود، ماده‌ای در مقیاس نانو ارائه داده‌اند که می‌تواند به برداشت سوخت پاک از دریا کمک کند.