بیانیه‌ اخیر ۱۸۰ اقتصاددان ایرانی، با نقد ساختار حکمرانی اقتصادی، واکنش‌ های متضاد و گسترده ‌ای را در میان صاحب ‌نظران برانگیخته است. اما در ورای این تقابل ‌ها، فرصت مهمی برای شکل‌ گیری یک اجماع تازه حول محور توسعه مبتنی بر درک صحیح از انسان ایرانی پدید آمده است.

در حالی‌که بسیاری از کشورها با سرمایه‌گذاری هوشمند در کشتی‌سازی، آن را به موتور اشتغال‌زایی و توسعه منطقه‌ای تبدیل کرده‌اند، این صنعت در ایران همچنان مغفول مانده است. بی‌توجهی به زنجیره ارزش عمر کشتی و فقدان سیاست صنعتی منسجم، کشتی‌سازی را به پاشنه‌ آشیل توسعه صنعتی کشور بدل کرده؛ در حالی‌که «شنیدن» تجربه‌های موفق جهانی، می‌توانست مسیر بومی تحول را هموار کند.

آیین‌نامه اجرایی قانون ساماندهی تجارت مرزی که در دی ماه 1403 تصویب شد، ورود کالا از طریق ته‌لنجی را منوط به اسقاط شناورهای قدیمی با دو برابر ظرفیت واردات کرده است. این شرط سخت‌گیرانه که در مقایسه با صنعت خودرو بی‌سابقه است، می‌تواند به رکود کارگاه‌های لنج‌سازی و بیکاری بیش از 50 هزار نفر در بنادر جنوبی منجر شود. فعالان صنعت خواستار بازنگری در آیین‌نامه برای حفظ این میراث فرهنگی ثبت‌شده در یونسکو هستند.